Zelden hebben een attractie en ik elkaar zo vaak gemist. Onwetendheid, pech en rampspoed maken dat er wéér een afspraak gepland moet worden.
1989. Ik reisde met de trein richting Denemarken. Ergens in Noord-Duitsland begon de trein te klimmen. Vreemd, het landschap was zo plat als een pannenkoek. Met mijn neus tegen het raam zag ik dat we over een enorm talud hoogte hadden gewonnen om een breed kanaal over te steken. De trein reed over de zeeschepen heen! Ik keek in de rijrichting en zag een soort Meccano-viaduct; schaal 1:1. Het was een gigantisch cirkelconstructie die het spoortracé met een grote boog tot onder ons bracht. Bij gebrek aan smartphone en Wikipedia sprak ik de conducteur aan. We waren over het Noord-Oostzeekanaal gereden en gingen via de Rendsburger Schleife afdalen. “Eine sehr grosse Sehenswürdigkeit”. Normaal alleen te bewonderen in het hooggebergte. Ik was het met hem eens. Ooit zou ik hier nog eens terugkeren. Terwijl ik toen nog niet wist dat de allergrootste bezienswaardigheid onder de spoorbrug hing.
Zweven
Onder de brug zweeft namelijk een gondel heen en weer. Dat maakt het spoorviaduct tevens tot zweefbrug.
Ik ben groot fan van wat Duitsers Schwebefähre, Engelsen transporter bridges en Fransen transbordeurs noemen. Wereldwijd zijn er nog 8 zweefbruggen. Dat waren er ooit 20.
Vergeleken met de andere zeven blijkt het zwevende pontje van Rendsburg een apart geval.
Brug of pont
In riviermondingen met serieus scheepvaartverkeer en grote getijdenverschillen waren klassieke oeververbindingen óf heel kostbaar (lange, hoge bruggen met enorme toeritten) óf onmogelijk (varende pontjes vallen droog bij eb) . Een 
zweefbrug bood uitkomst. De zweefbrug in Rendsburg zweeft echter boven een kanaal waar eb en vloed uiteraard ontbreken. Dat maakt hem uitzonderlijk. De pont liftte mee met de bouw van de brug. Een kleine extra investering leverde Rendsburg in 1913 een betrouwbare oeververbinding op, die zelfs bij ijsgang passagiers kan blijven overzetten.
Ritje maken
In 1992 passeerde ik het kanaal voor de tweede keer per spoor – nu met camera tegen het raam, maar nog steeds onwetend over het zwevende gondeltje. Pas in 2015 zou ik dan eindelijk een ritje met de beroemde zweefbrug gaan maken. Ik moest er flink stuk voor omrijden, maar bij dergelijke attracties verandert vertraging spontaan in voorpret.
Helaas. De complete installatie was in restauratie. Troost vond ik in het restaurant naast de veerkade, waar een gepassioneerde speaker de naam van ieder passerend schip aankondigde, inclusief lading, bouwjaar, tonnage, bestemming en nationaliteit – gevolgd door het afspelen van het bijbehorende volkslied. Pünktlich en Knöterig.
Op herhaling
Ik had plannen om op korte termijn weer naar de gerestaureerde zweefbrug af te reizen om alsnog naar de overkant te zweven. Maar dat idee staat voorlopig in de ijskast. In 2016 trof het noodlot mijn geliefde zweefbrug. Een nachtelijke botsing met een vrachtschip heeft de bouw van een compleet nieuwe gondel noodzakelijk gemaakt. Op de beelden van het ongeval schommelt de gondel als een Efteling-attractie heen en weer. Bizar. Overigens was dat niet het eerste ongeval. In 1993 blies een storm de gondel uit zijn rem en kwam in botsing met de Nederlandse coaster Linda Maraike. Toen was er enkel blikschade, in 2016 vielen er twee gewonden.
Denk je nu ‘Verhip, zo’n rare brug heb ik wel ergens eens ooit een keer eerder gezien’? Dat zou heel goed kunnen. Misschien was het dit bijrolletje in Billy Eliot.
Nieuwsgierig hoe een treinreis eruit ziet over het Noord-Oostzeekanaal en de Rendsburger Schleife?
